Eten wat je schiet!

Dag mensen,

Hoe gaat het met jullie? Zijn jullie al aan de vakantie begonnen? Wat wordt het dit jaar? Portugal, Frankrijk, Engeland, Kenia, Dominicaanse Republiek, Finland, Kos, Antartica, Kreta of is het wachten op een last minute?

Mijn vakantie is ook al in zicht. Ik heb nog twee weken stage te gaan. Inmiddels is mijn werk voor Fernandes afgerond (volgens Rashmi, nog goed ook :-D) en ben ik bezig met het schrijven van mijn stageverslag.

Vorige week zaterdagavond zijn we eerst op bezoek geweest bij Annet, Irene, Jasper (Boeroe) en Jasper (Bakra). Zoals ik al verteld had was dat het laatste weekend van de dames, dus er moest even flink gestapt worden. Na een paar potjes kaarten en het opnemen van aangeschoten filmpjes met de camera van de Jaspers, zijn we naar de Starzz gegaan om te feesten.

Dinsdagavond zijn we, op aanraden van mevrouw Horst (huisbazin), naar de kerk geweest. Ja, jullie lezen het goed: naar de KERK geweest. Toch interresant om te weten hoe dat in Suriname gaat. Nu was het een Katholieke kerk, dus Paul heeft een beter referantiekader dan ik. Wat de protestanse kerk in ieder geval niet heeft is de heiligen verering. De katholieke wel en dat heb ik geweten ook:

“Wees gegroet Maria
Vol van genade
Gij zijt de gezegende onder de vrouwen,
en gezegend is Jezus
de vrucht van uw schoot.”

Ok, maak niet uit. Is helemaal prima. Maar bij 5 blokken van 10 keer Maria groeten begint het behoorlijk op de zenuwen te werken. Mocht Maria het kunnen horen, dan weet ik zeker dat ze het net zo irritant zou vinden als ik.

De preek was wel mooi. En veel toegangkelijker dan de preken bij ons in de kerk. Het ging over “werkers in de wijngaard.” De strekking was ongeveer dat je eerst moet kijken wat je zelf doet om de wereld te verbeteren, voordat je naar anderen gaat wijzen (“iedereen is een werker in de wijgaard”).

Toen ik woensdag bij Fernandes aankwam stond de hele binnenplaats vol met arbeiders. Het scheen dat er een CAO akkoord getekend was, maar dat de bond dit niet goed naar de leden had gecommuniceerd. Na wat schermutselingen is iedereen weer aan het werk gegaan. Maar, de zaak was daar zeker niet mee afgedaan. De volgende dag was de binnenplaats namelijk weer net zo vol. De directie had de bond een half uur gegeven om de leden er van te overtuigen dat er inderdaad een akkoord bereikt was en dat iedereen dus gewoon weer aan het werk kon. Het leek echter alsof de bond de mensen alleen maar aan het opjutten was.
Om 09:00 kreeg ik een telefoontje van Rashmi of ik in de productie wilde komen helpen. De arbeiders wilden niet meer aan het werk, maar productie was al gestart en moest dus afgemaakt worden. Niet produceren is namelijk al duur, maar een productie niet afmaken is helemaal geld weggooien en dus stonden de productieruimtes ineens vol met kantoormedewerkers. Het was best een grappig gezicht om de expeditiechef karretjes de rijskast in te zien duwen en de commercial manager broodjes te zien rechtleggen op de inpaklijn. Zelf heb 2,5 uur op de inpakafdeling gestaan. Ik kreeg meteen weer “goede” herinneringen aan alle vervelende baantjes die ik in Australië gehad heb.

Toen ik vrijdag bij de poort van de fabriek aankwam, stond het daar vol met mensen. Ik vroeg aan een bewaker wat al die mensen daar deden. “Dat zijn alle mensen die gisteren op de binnenplaats zaten” werd mij verteld. Alle stakers zijn dus op staande voet ontslagen. In de krant stond zaterdag dat de bond alle ontslagen juridisch zal gaan aanvechten. Het is dus een beetje een rumoerige tijd op de fabriek.

Dit weekend zijn we eindelijk weer een tourtje gaan doen. Samen met de Jaspers zijn we gaan Kaaiman jagen. We hadden om 10:45 afgesproken bij de reisorganisatie. We hadden alleen het probleem dat op zaterdagochtend onze taxi chauffeurs altijd nog diep liggen te ronken (dat zou ik ook doen als ik tot een uurtje of 06:00 aan het rijden was geweest). Dus belde we een voor ons tot dan toe onbekend taxi-bedrijf. Laten we in ieder geval hopen dat we dat nooit meer hoeven doen, want ten eerste duurde het 20 minuten voor hij er (na de tweede keer bellen) was, omdat hij “het niet kon vinden.” Ten tweede wist hij niet hoe hij op de van Rozenmalenstraat moest komen (ik zeg dan: “Hallo! Taxichauffeur! Misschien een idee om met zo’n beroep het stratenplan uit je hoofd te leren!” ). En ten derde vond hij het een leuk plan om onderweg nog eens even te gaan tanken (niet dat het gelukt is, want het was te druk bij het tankstation, maar het gaat om het idee). Bij de reisorganisatie hebben we nog een half uur staan wachten omdat de gids (oom Arrold) boodschappen aan het doen was, dus we hadden geen haast (het blijft nu eenmaal Suriname he), maar het gaat erom dat we iets professionelere taxi-chauffeurs gewend zijn (en dan heb ik het nog steeds over Suriname).

Rond 12 uur zaten we in de boot. Onder het genot van wat Fernandes frisdrank en een roti scheurden we over de Surinamerivier richting zee. Vlak voor de monding zijn we richting het oosten de Commewijne rivier op gevaren. Na een boottocht van een kleine 2 uur kwamen we aan op onze bestemming. Een huisje aan de rand van het moerras. Nadat we onze spullen binnen hadden gezet kregen we onze lunch: Kaaiman. En ik kan zeggen, ze noemen het niet voor niets “waterkip.” Het smaakt inderdaad naar kip, maar de structuur lijkt meer op varken of rund. Daarna hebben we een poging gedaan om sinaasappels te plukken, maar omdat het begon te stortregenen hebben we dat maar even uitgestelt. We hebben wel even flink wat vers geplukte sinaasappels gegeten.

Toen we genoeg sinaasappels hadden gehad werd ons gevraagt of we mee wilden Leguanen jagen. Iedereen sprong meteen op, maar de jacht was voor ons snel afgelopen aangezien de Leguanen een dicht bos in waren gevlucht en de jager, Anansi (ja, inderdaad zoals de spin), dus alleen, gewapend met geweer en kapmes, de bush in dook.

Om de tijd te doden zijn we toen maar gaan vissen. Het vissen was behoorlijk onsuccesvol. Ik weet niet of er vis zat, maar als dat wel zo is waren ze behoorlijk lui of hadden ze geen honger, want het is niemand gelukt iets aan de haak te krijgen.

Weer aangekomen bij het huisje was de zoon (Jesse) van de eigenaar bezig de leguanen die de jager had te villen. Oom Arrold vroeg ons of we nu zin hadden om sinaasappels te gaan plukken. Hij leidde ons naar een paar bomen met rijpe sinaasappels waar we even flink een zak vol hebben geplukt.

Toen werd er geroepen dat we snel naar de rivier moesten komen. Op het strandje daar krioelde het van de krabben. Die worden door de mensen hier als delicatesse beschouwd, dus duurde het niet lang voordat iedereen over het strandje heen en weer aan het rennen was om zoveel mogelijk krabben te vangen. Jasper Bakra had bedacht om de beesten met zijn schoen tegen de grond te drukken zodat Jesse ze dan kon komen pakken. Jasper Boeroe had een van de krabben aan zijn achterlijf opgepakt. Hij dacht dat hij zo niet geknepen zou worden. Jammergenoeg was de schaar lang genoeg om onder het lijf door bij de vingers te komen, dus ineens had bij een krab aan zijn hand hangen. Gelukkig kon èèn van de Surinamers hem snel bevrijden. Uiteindelijk zijn we met een zak met een stuk of 30 “knijpkippen” (tja, Kaaiman is waterkip, Leguaan is boomkip dan noemen we Krab maar knijpkip) van het strandje af gekomen

Terug bij het huisje werden de krabben èèn voor èèn met een stok doodgeslagen of gespiest aan een mes, waarna ze konden worden schoongemaakt.

Na het avondeten zijn we gaan jagen. We moesten ons goed aankleden. Laarzen tegen de slangen en lange broek, overhemd, jas en muskietenpet tegen de muggen. Met de boot zijn we het moerras ingevaren. Onderweg werden visnetten uitgezet om onze mislukking eerder die dag te compenseren.

Om in het donker te kunnen zien hebben Kaaimannen ogen die licht reflecteren. Dat is als Kaaiman een groot nadeel voor je als er op je gejaagd wordt. Als je namelijk met een zaklamp rond schijnt kun je de kaaimannen zo zien zitten aaan hun oplichtende ogen. Anansi ging op de boeg van de boot staan. Als we een kaaiman zagen keek hij eerst hoe groot hij was. Als het beest groot genoeg was schoot hij hem door de kop.

De oogst: 3 kaaimannen (de grootste 2 meter) een paar vissen uit de neten en een levende babykaaiman. Ik zou zeggen, “zie foto’s”

Gisteren kwamen we tegen 10 uur aan bij de aanlegplaats in Paramaribo. Daar werd èèn van de kaaimannen gefileerd, zodat we morgenavond eens even goed kunnen gaan barbeqeuen.

Om een uurtje of half 12 zijn we met een grote zak sinaasappels weer afgezet bij ons appartement.

Toen ik vanochtend aan het werk was, werd het ineens donker. De stroom was uitgevallen. Al snel kreeg ik een telefoontje uit het laboratorium, of bij mij ook de stroom uitgevallen was? Omdat ik toch weinig kon doen ben ik maar in het lab gaan zitten bij de rest van de quality crew (als HACCP stagair word ik daar ook tot gerekend). Blijkbaar zat heel Paramaribo zonder stroom want Paul belde dat hij ook in het donker zat. Een mijn collega’s vertelde dat het eens was voorgekomen dat ze drie dagen zonder stroom zaten. Dat leek mij niet echt een aantrekkelijk vooruitzicht, want als ik mijn stageverslag in de komende twee weken niet af krijg moet ik het thuis doen. Gelukkig sprong het licht na een uurtje weer aan.

Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Als je vakantie hebt, geniet er van! Zo niet, werkze ;-)

Prettige week!

Groeten,

JJ