Marinalex, Brownberg, laatste bericht uit Suriname

Hallo mensen,

Daar zit ik dan weer in het internetcafe. Over 12 uur vlieg ik naar Curacao!
Vrijdag was mijn laatste stagedag. En dat heb ik proberen te vieren met de medewerkers van quality control, maar de opkomst was wat minder dan verwacht. Maar met de mensen die er waren hebben we gezellig wat gedronken bij 't Vat.

We hadden met een medewerker van 't Vat afgesproken dat we hem Kingszen zouden leren (fout kaartspelletje met drank) als hij iets met de drankprijs zou regelen. Een groep van half bakra's, half Surinamers (die het soms niet begrepen), het was erg lachen.

Zaterdag nog even voor de laatste keer bij Dumpling uit eten geweest. Ik ben nu volleerd in het met stokjes eten! 's Avonds hebben we samen met een Surinaamse Nederlander een filmpje gekeken en een beetje gekaart.

Zondag ben ik met Mano (een collega van Fernandes) en zijn vriendin naar Marinalex geweest. Dat is ongeveer zoiets als white beach, alleen dan een een kreek met donkerbruin water (het ligt een dezelfde kreek als het resortje cola-kreek, die naam moet genoeg zeggen) en een stuk slechter onderhouden. Het water van de kreek is zo donker (en wordt dus door de Surinamers "blaka watra" genoemd), omdat de bodem bedekt is met humus (rottende bladeren). Het schijnt te werken als een kruidenbad. Het was prachtig weer, dus eigenlijk hebben we de hele dag alleen maar in het water gelegen. Heerlijk! Ook wel apart om eens naar een strandje te gaan waar je de enige bakra bent.

Maandag vertrok ik naar Brownsberg. De groep bestond uit 2 meiden van Salsa (Henrike en Thalia) en een andere stagaire (Marieke) en haar ouders. Na een rit van ruim drie uur over een hobbelige, rode zandweg en een slingerend, al even hobbelig bergpaadje (in geen velden of wegen ook maar een beetje astfalt te bekennen) kwamen we aan op het plateau. Van daar uit konden we over het regenwoud (zover je kan kijken niets dan groen) en het stuwmeer (ruim 1500 km2 groot) uitkijken.

Na de lunch zijn we naar twee watervallen gewandelt. Het was erg warm en het was dus ook heerlijk om even onder de waterval te gaan staan. De watervallen liggen alletwee lager dan het plateau, dus de terugweg is een stuk moeilijker dan de heenweg, ik was dus erg blij met mijn bergschoenen. Onze gidsen liepen gewoon rond op slippers, maar ik denk niet dat mijn Nederlandse enkels dat aan hadden gekunt (sowieso heb ik sinds het Abel Tasman park in Nieuw Zeeland iets tegen het wandelingen maken op sandalen/slippers).

Het schijnt dat een bos pas een tropisch regenwoud mag heten als er een bepaald aantal aan verschillende soorten dieren en planten in leven. En inderdaad, dat zijn er heel veel op Brownsberg. Het heeft heel wat mooie foto's opgeleverd (inclusief vogelspinnennest met inhoud!).

's Avonds hebben de de tijd verdreven met kaarten (net zoals Kingszen iets met opdrachten: "voor de rest van de avond mag je de letters "n" en "m" niet meer gebruiken" ) en oudhollandsch sjoelen.
In tegenstelling tot wat ons voorgehouden was, hoefden we niet in de hangmat te slapen, maar hadden we gewoon bedden. Ik vind dat slapen in een hangmat allemaal heel leuk en aardig, maar ik krijg altijd last van kramp en slapende lichaamsdelen, dus ik was er wel blij mee.

Dinsdag zijn we nog naar het hoogste punt gelopen (nog meer uitzicht) en hebben we een rondwandeling gemaakt.
Rond drie uur zijn Marieke en haar ouders vertrokken en zijn we met zijn drieën nog even in de hangmat gaan relaxen (aan de rand van de berg in een open hut, dus inderdaad, alweer een prachtig uitzicht). Onze gids bleef met Henrike en Thalia op de berg, dus had hij voor mij vervoer terug geregeld bij een andere touroperator. Dat was blijkbaar niet goed doorgekomen, want toen we bij de parkeerplaats aankwamen was mijn bus weg. Ik heb toen een lift gekregen van een schoolreisjesbus. Was erg apart, als enige bakra tussen de schoolkinderen (16/17/18 ). Vooral omdat ik alleen mee mocht als ik ging zingen.

De bus van de andere reisorganisatie zou aan de voet van de berg op me wachten, maar ik heb geen bus meer gezien. Na een rit van ruim twee uur, kwamen we een bus van een touroperator tegen. In die groep zaten mensen die ik kende van white beach. Ze hadden pech, maar zouden gesleept gaan worden. Omdat de schoolbus naar Ledydorp ging en ik dan dus met het openbaar vervoer naar Paramaribo zou moeten (niet het meest prettige vooruitzicht om 10 uut 's avonds) ben ik uitgestapt om "meegesleept" te worden. Het probleem was alleen dat het enige touw wat gevonden kon worden te dun was. Het slepen ging dus met horten en stoten, omdat het touw steeds opnieuws vastgemaakt moest worden. Uiteindelijk is de bus door een pick-up gesleept en ben ik met vier meiden in de vrachtenauto naar Paranam (de bauxiet verwerkingsfabriek van Suralco) gereden. Dat is 's nachts niet de meest relaxte plek is om de wachten (en dat vonden de meiden helemaal), maar we moesten daar blijven, tot de bus er was. Erg gezellig was het dus niet (de meiden wilden al een taxi bellen). Gelukkig duurde het niet lang voor de bus er was en we die bij een kennis van de gids achter konden laten.

Even later (23:00) reden we met de wind in de haren onder een prachtige sterrenhemel naar Paramaribo.

Al met al ben ik 7 uur onderweg geweest. Het was een aparte trip. Inmiddels duurt het nog 11 uur voor ik naar Curacao vertrek. Ik heb er zin in!

Prettige week!

Groeten,

JJ