Wi Na Wan

Hallo beste mensen,

Hoe is het daar in Nederland? Beetje regenachtig hoor ik. Ze zenden hier iedere avond het NOS journaal uit, dus wat dat betreft blijf ik helemaal up to date.

Ik ben nu twee weken in Paramaribo, en ik moet zeggen het bevalt me hier prima. In het begin was het wel een beetje eenzaam zo alleen op mijn appartement, maar ik kom steeds meer mensen tegen, dus dat gaat helemaal goed komen.

Na de eerste keer dat ik hier een bericht gepost had liep ik naar huis en werd onderweg aangesproken door een man. Hij wilde graag weten waar ik vandaan kwam, hoe lang ik hier al was en wat ik van Suriname vond. En dat gebeurt wel vaker. Over het algemeen zijn Surinamers erg vriendelijk, open en een beetje nieuwsgierig.

Wat me ook opvalt is dat zij veel beter geinformeerd zijn over Nederland dan wij over Suriname. Zoals ik al zei kun je hier gewoon het NOS journaal kijken, maar ook NOVA komt voorbij. Als je hier de krant openslaat bestaat meestal de helft van de buitenlandse pagina uit Nederlands nieuws.

Mijn stage bevalt ook goed. Ik zit niet bij Polyformis (het voedselveiligheid adviesbureau waar ik officieel stage loop). Ik ben namelijk gedetacheert bij het bedrijf waar ik mijn opdracht voor doe, Fernandes Bakkerij (Die is onderdeel van Fernanades Holding, waar ook die hele chemische frisdrank vandaan komt die je in NL ook nog wel eens in de schappen kan vinden). Wat wel minder is, is dat ik voor mijn opdracht veel info van andere mensen moet ontvangen. En behalve dat die mensen het over het algemeen druk hebben en je ze dus moeilijk te pakken krijgt, zijn het ook nog eens Surinamers, en dat bevordert de snelheid niet echt. Maar ik heb genoeg te doen. De laatste dagen ben ik vooral bezig geweest met het organiseren van een info avond over HACCP (het voedselveiligheidssysteem waar ik een plan voor aan het schrijven ben) voor de leveranciers van de bakkerij.

Omdat je in de tropen zit heb je hier altijd je ramen open (je weet wel, dat zijn van die kantelbare glasplaten). Een nadeel daarvan is dat er van alles en nog wat naar binnen kan komen kruipen/vliegen. Zo stond ik vorige week te koken, toen er ineens een libelle de keuken in kwam vliegen. En libelle's zijn hier GROOT! Omdat het opzich niet zo relaxed koken is als er een tien centimeter lange Libelle bezig is kamikaze acties aan het uit te voeren op je TL-balk, heb ik het licht uit gedaan en de buitenlamp aan, waarna hij/het/zij weer naar buiten vloog.
Zoals jullie op de foto hebben kunnen zien krijg ik ook regelmatig bezoek van Gekko's. Laatst liep er eentje over mijn tafel heen, toen ik TV zat te kijken. Ik dacht dat ik hem weg had gejaagd, maar toen ik later nog eens keek bleek dat hij een plastic zakje dat op tafel lag, was ingevlucht. Op zich geinig, want ze zijn watervlug, dus normaal zijn ze al weg als je ook maar enigzins in de buurt komt. Als mijn hyves site het toe laat zal ik deze week een filmpje posten over een Gekko die uit een plastic zakje probeert te komen, maar dat eigenlijk niet durft.

De eerste woensdag heb ik een tourtje door de stad gemaakt. De huisbaas van een studentenhuis ging een paar mensen rond rijden en toen ben ik maar mee gegaan. We zijn langs het paleis, fort Zeelandia, het partlementsgebouw (nationaal asemblee) en de palmentuin gereden. Daarna hebben we het grote verschil tussen een villawijk en een ghetto kunnen zien (en dat is groot zoals jullie op de foto's hebben kunnen zien). Sommige mensen wonen hier in houten huisjes van 10 vierkante meter die alleen nog door de splinters aan elkaar gehouden worden. Het maffe is alleen dat ze dan weer wel allemaal met een mobiel (of cell, zoals ze dat hier noemen over straat (of blubberpad, ligt er aan hoe je het bekijkt) lopen en met een goede auto rondrijden. Volgens de gids heerst er onder sommige mensen een grote onverschilligheid en verwachten ze dat de regering hen welvaart in de schoot werpt. Zelf zullen ze weinig doen om hun situatie te verbeteren.
Als afsluiting zijn we aan de overkant van de rivier (de brug is de grootste trots van Paramaribo) wat gaan drinken en hebben we kokosnoot gegeten (zie foto's).

Mijn eerste weekend is prima verlopen. Vrijdag ben ik met een groep meiden uit het studentenhuis wezen stappen (er wonen daar nu eenmaal geen jongens). Als je hier uit gaat zie je pas hoeveel stagaires er eigenlijk zijn. Fiets je hier over straat dan zie je praktisch alleen maar zwarte mensen. Maar kom je vrijdagavond bij de kroeg aan, staan daar 300 blanke meiden, 200 blanke jongens en 12 negers.
Vorige week zaterdag ben ik naar het zwembad gegaan. Heerlijk! Zonnetje, zwembad, biertje, nieuwe vrienden maken.

Gisteren was er in de jaarbeurs (niks in vergelijking met utrecht, ongeveer zo groot als de kleinste hal daar, maar het heet nu eenmaal zo) een benefietconcert voor de slachtoffers van de watersnood in het binnenland. Ik was door een collega van mijn stage gevraagd of ik backstage wilde helpen. Ik wist niet echt wat dat inhield, maar 's middags was de generale repetitie, waarbij dat uitgelegt werd. Het was heel simpel. "Let op het draaiboek, zoek de artiest die straks aan de beurt is en duw ze het podium op als het zover is" Het hele draaiboek werd toen even doorgelopen, wat mij niet echt nuttig leek, want als je geen draaiboek hebt kun je niet onthouden wat er allemaal geroepen is en als je er wel een hebt kun je gewoon lezen wat er moet gebeuren, maar goed. Tijdens het doornemen 's middags werd er erg veel nadruk op gelegd, dat "het een heel strak schema is, want het wordt live op TV uitgezonden. Als je 5 minuten hebt, krijg je 5 minuten en geen seconde meer" Toen we 's avonds een uurtje of anderhalf onderweg waren werd er geroepen "goed, we lopen inmiddels een beetje uit, dus we gaan er even een uurtje achteraan plakken."
Echt Surinaams dus. Dat zou je met konninginnedag op het museumplein is moeten proberen. Maar ik begrijp wel meteen waarom alles op TV hier standaard een kwartier later begint dan gepland.
Het thema van de avond was "Wi Na Wan" dat is Srenan (de Surinaamse straattaal) voor "wij zijn èèn" En als er iets is wat de zaal was dan was het wel "èèn"
Toen mijn maat en ik (Akash, een surinaamse stagair die in Den Haag studeert, die ik had gevraagd om ook mee te helpen), de "duw de artiest het podium op" -shift hadden, bleek dat dat backstage gedoe iets moeilijker was dan ik had gedacht. De artiesten hadden namelijk niet echt de neiging om rustig backstage te gaan wachten tot ze aan de beurt waren, dus over het algemeen was het wel even zoeken (en ze hadden de artiesten nog zo gezegd dat ze zelf ook het schema in de gaten moesten houden, en dat ze vooral niet vlak voor ze aan de beurt waren nog even een biertje moesten gaan scoren achterin de zaal). Maar de backstage leiding liet het niet alleen aan ons over dus onze shift is redelijk vlekkeloos verlopen. Om half 1 hadden we het wel een beetje gehad, dus Akash en ik zijn samen met twee Nederlandse meiden waarvan ik er 1 vrijdag in een discotheek had ontmoet, gaan stappen.

Ik had het idee om vandaag weer naar het zwembad te gaan (wat ook frapant is, is dat ik al twee keer een hoosbui heb gehad terwijl ik aan het zwemmen was), maar het is me vandaag een beetje te bewolkt. Dus heb vandaag een rustig dagje in de hangmat, en moest even op mijn weblog posten natuurlijk.

Ik beloof dat mijn volgende post wat korter zal zijn, maar die zal ik dan ook wat eerder doen dan over twee weken ;-)

Hoop dat het allemaal goed met jullie gaat!

Moshibaka,

JJ

Ps. Rutger, gefeliciteert met je toelating op het consevatorium ;-D